نا کشیده حضورم
از مرز بی امان رفتنی خوشم
که رفتن نیست
در جایی مانده ام
که کویر سهمش را از ویرانی ام می خواهد
من قوی مانده ام
زنده ها دوره ام می کنند
و روحم جایی پر می کشد
که روحی نیست
من سهمم را تنها از خودم می طلبم
من یاد گرفته ام
که فردا باشم
من از ذهنم میخوانم
که چه می خواهم
برگ های خاطره را جمع می کنم
دفترم را نمی بندم
زنده ها را می بینم
مرده گان را می خوانم
بودنم را تاب می آورم
تا تازه شدنم را در دستانی ببینم
که خفته است
این منم
بی هیچ کم و کاستی
من را این گونه بشناس
.
.
.
.
'' آیدا مختاری ''
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر